Pozwól mi kochać – Ilona Gołębiewska

NA PÓŁCE „PRZECZYTANE” – 25.10.2019

Cykl wydawniczy: Dwór na Lipowym Wzgórzu 2

Wydawnictwo: Muza

Data wydania: 16 październik 2019

ISBN: 978-83-287-1214-0

Liczba stron: 480

Powrót na Podlasie do jedynego w swoim rodzaju dworu na Lipowym Wzgórzu dostarczył mi kolejnej dawki przemiłych wrażeń. Ponowne spotkanie z gościnnymi bohaterami, którzy oddali swoje serce tej niepowtarzalnej posiadłości, a do tego są przesympatycznymi ludźmi o wielkich sercach sprawiło mi ogromną przyjemność, która mogłaby trwać i trwać. Te wszystkie ciepłe doznania i miłe odczucia zagościły w moim sercu podczas lektury drugiej części cyklu „Dwór na Lipowym Wzgórzu” zatytułowanego „Pozwól mi kochać” autorstwa Ilony Gołębiewskiej, który autorka poświęciła przede wszystkim Sabinie – córce właścicielki tego urokliwego miejsca. Książka ukazała się 16 października nakładem wydawnictwa Muza. To interesująca i nietuzinkowa saga rodzinna, kontynuacja losów kobiet z rodu Horczyńskich, po którą bezwzględnie należy sięgnąć. Warto jednak rozpocząć swoją przygodę z bohaterami od pierwszej części zatytułowanej „Podaruj mi jutro”.

Przepiękne, klimatyczne Podlasie, zapach ziół, obcowanie z naturą na co dzień, spokój i cisza mogą stać się lekiem na wszelkie dolegliwości duszy i ciała oraz pomogą rozwiązać nawet najtrudniejsze problemy. Przekonuje się o tym Sabina Horczyńska, która w najtrudniejszym momencie swojego życia decyduje się na tymczasowy powrót do Lipowczan, które kiedyś, za życia dziadka Fiodora, były jej domem i miejscem na ziemi. Trochę wbrew sobie, częściowo za namową starszej córki Klary Sabina przyjeżdża na Lipowe Wzgórze. Bohaterka jest załamana, znajduje się w kompletnej rozsypce, po tym jak fałszywe oskarżenia i nagonka mediów zupełnie zniszczyły jej życie zawodowe i osobiste. I właśnie tutaj, we dworze, którego chciała się pozbyć za wszelką cenę, kobieta stopniowo odzyskuje równowagę. Pobyt wśród życzliwych ludzi jest dla niej prawdziwym wybawieniem. Pomaga jej zmierzyć się z sądem, pomówieniami, oskarżeniami i dodaje odwagi, aby stawić czoła niesprawiedliwości. We dworze Sabina spotyka prawdziwych przyjaciół, poznaje miejscowego zielarza, ratuje życie nieznajomemu i… rozpoczyna zupełnie nowe życie. Jednak aby tak się stało bohaterka musi stawić czoła przeszłości, poznać dręczące ją tajemnice i wypracować kompromis w ciągle napiętych stosunkach z Anielą – własną matką.

Już po raz siódmy historia opowiedziana przez panią Ilonę zapadła mi głęboko w serce podobnie jak wszystkie poprzednie opowieści. Dalsze niełatwe losy kobiet z rodziny Horczyńskich są tak intrygujące i niezbadane, że trudno oderwać od nich swoje myśli. Autorka z niezwykłą wrażliwością opisuje blaski i cienie życia bohaterów wplatając w nie urzekające klimaty Podlasia wraz ze smakowitymi zapachami miejscowej kuchni. W powieści znajdziecie wiele celnych porównań, które stają się inteligentnymi i autentycznymi życiowymi prawdami. Bardzo podobało mi się trafne i niebanalne porównanie charakterów bohaterek – czterech kobiet z rodziny Horczyńskich – do czterech żywiołów. Przyznaję, że udało mi się odgadnąć przed czasem kim naprawdę jest znachor, pod okiem którego Sabina rozwija swoją zielarską pasję i prawdę powiedziawszy zamiast rozczarowania miałam w tym sporo radości.

Pani Ilona jest prawdziwą bajarką. Każda opowieść, jaka dotąd wyszła spod jej pióra, jest jedyna w swoim rodzaju, osobliwa i nietuzinkowa. Z przyjemnością oddajemy się lekturze, która przenosi nas do pełnego realizmu świata baśni, który otula swoim ciepłym i pogodnym klimatem. Tak, realny świat baśni to swego rodzaju paradoks charakterystyczny właśnie dla powieści pani Ilony.
Autorka tworzy ciekawe kreacje bohaterów – autentycznych ludzi z problemami, czasem trudną przeszłością, naznaczonych przez los, ale są to zawsze osoby o wielkich sercach, od których można się wiele nauczyć.
Przyznacie, że „Pozwól mi kochać” to książka warta przeczytania. Dodatkową zachętą jest przepiękna, barwna, romantyczna okładka, która niczym magnes przyciąga wzrok, a nota wydawcy zapowiadająca opisane wydarzenia nie pozwala przejść obok tej książki obojętnie.

To dopiero, a może już druga część sagi, ale ja cieszę się, że przede mną jeszcze dwa tomy tej interesującej opowieści. Już z niecierpliwością wyglądam historii Klary, a następnie Lilki – najmłodszych kobiet z rodziny Horczyńskich.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję wydawnictwu

CYKL „DWÓR NA LIPOWYM WZGÓRZU” OBEJMUJE:

Szeptacz – Alex North

NA PÓŁCE „PRZECZYTANE” – 16.10.2019

Tłumaczenie: Paweł Wolak

Tytuł oryginału:  The Whisper Man

 Wydawnictwo: Muza

Data wydania: 16 październik 2019

ISBN: 978-83-287-1250-8

Liczba stron: 480

RECENZJA PREMIEROWA

Drodzy czytelnicy, spieszę do Was z recenzją premierową niezwykle wciągającego i zapierającego dech thrillera psychologicznego. W dniu dzisiejszym pojawił się w księgarniach „Szeptacz” autorstwa Alexa Northa, który od swoich pierwszych stron wyzwala w czytelniku całe morze emocji. Już sama szata graficzna zapowiada pełną emocji, mroczną opowieść, podobnie jak komentarze czytelników zamieszczone na okładce.

„Jeśli drzwi nie zamkniesz w porę,
szeptać zacznie ktoś wieczorem.

Jeśli na dwór wyjdziesz sam,
złego pana spotkasz tam.

Jeśli okno uchylisz choć trochę,
pukanie w szybę usłyszysz przed zmrokiem.

Jeśli jesteś sam i miewasz się źle,
pan Szeptacz na pewno odwiedzi cię.”

Dziecięca rymowanka, dziwaczny wierszyk, fragment jakiejś piosenki, a może jednak coś więcej…

Tak, niewielkie miasteczko Featherbank wcale nie jest senne i monotonne. Pamięć o seryjnym zabójcy kilkuletnich chłopców, który wkradał się w łaski swoich ofiar szepcząc pod ich oknami, wydaje się być nadal żywa. Co prawda sprawca tych porwań i morderstw od dwudziestu już lat przebywa w więzieniu, ale szczątków jednej z ofiar wciąż nie odnaleziono. Mały Tony Smith byłby teraz dwudziestokilkulatkiem… Tymczasem w Featherbank zostaje porwane kolejne dziecko – siedmioletni Neil Spencer. Co zastanawiające na krótko przed zniknięciem chłopiec słyszał szepty pod oknem swojego pokoju…

Czy za zbrodnie sprzed lat odpowiedziała właściwa osoba? Czyżby zabójca działał zza krat? A może Szeptacz ma swego naśladowcę?

Pojawia się coraz więcej pytań, domysłów, hipotez, które wciąż pozostają bez odpowiedzi. Policja porusza się po omacku. Sprawy nabierają jeszcze większego tempa, gdy porywacz wybiera na kolejną ofiarę małego Jake’a Kennedy’ego, chłopca, który kilka tygodni wcześniej przeprowadził się wraz ze swoim tatą do nowo zakupionego domu w Featherbank.

Czy koszmar sprzed dwudziestu lat powrócił? Kto stoi za kolejnymi porwaniami?

Alex North stworzył zaskakująco dobrze przemyślaną opowieść z mistrzowsko skonstruowaną intrygą i zdumiewającymi zwrotami akcji. Bardzo trudno odgadnąć zamysł autora, który niejednokrotnie wyprowadza czytelnika w pole. Mnie się nie udało przewidzieć zakończenia, co zapisuję „Szeptacz” na ogromny plus.
Napięcie cały czas pozostaje na najwyższym poziomie, a targające nami emocje ewoluują od niepokoju i strachu, przez pewne zdziwienie i niedowierzanie, aż po grozę i przerażenie. Momentami aż trudno sobie wyobrazić tak nieprzeciętne rozwiązania. W tym miejscu należy również zwrócić uwagę na bardzo dobrze nakreślone sylwetki bohaterów. Ich portrety psychologiczne w połączeniu z genialnie ukazanymi relacjami na płaszczyźnie ojciec-syn są zdumiewająco wiarygodne, a zachowanie poszczególnych postaci naprawdę daje do myślenia.

Paradoksalnie „Szeptacz” to również klimatyczna historia, w której ciekawią elementy obyczajowe. Przewijają się one w tle całej tej mrożącej krew w żyłach opowieści i działają na naszą wyobraźnię nie mniej niż kryminalna zagadka.

Przyznaję, że powieść wywarła na mnie ogromne wrażenie, a jej lektura pozostawiła w mojej pamięci same pozytywne odczucia. Książkę czyta się naprawdę szybko. Z lekkim dreszczem i nieustannym niepokojem staramy się rozgryźć motywy postępowania porywacza, co w tym przypadku jest naprawdę trudną sztuką. Niektóre fragmenty opowieści mogą nam się wydać nieco dziwne, może nawet niezrozumiałe, ale kiedy dopasujemy do siebie wszystkie elementy tej wymagającej układanki, otrzymamy całkowicie spójną, niezwykle interesującą całość.

Polecam lekturę „Szeptacza” czytelnikom, którzy poszukują w powieściach ciekawych bohaterów, dobrze rozbudowanej kryminalnej intrygi, wartkiej akcji, zaskakujących rozwiązań i wszechobecnego nastroju grozy i niepokoju. Warto sięgnąć po tę niesamowitą opowieść. Na pewno nie będziecie żałować.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję serdecznie wydawnictwu

Do ostatnich dni – Julie Yip – Williams

NA PÓŁCE „PRZECZYTANE” – 12.10.2019

Tłumaczenie: Aleksandra Kondrat

Tytuł oryginału:  My Cancer Fighting Journey

 Wydawnictwo: Muza

Data wydania: 02 październik 2019

ISBN: 978-83-287-1245-4

Liczba stron: 384

Kiedy wydawnictwo Muza zaproponowało mi opartą na faktach książkę Julie Yip-Williams „Do ostatnich dni” chętnie się zgodziłam i jak zawsze obiecałam podzielić się swoimi wrażeniami na temat przeczytanej historii. Oczywiście sięgając po tę opowieść zapoznałam się z zapowiedziami wystawcy i wiedziałam czego się spodziewać. Jednakże jak przyszło do lektury to przyznam szczerze, że miałam pewne obawy, czy historia życia i umierania niespełna czterdziestoletniej Julie nie okaże się dla mnie zbyt trudna do udźwignięcia.

Już teraz chcę Was uspokoić, że relację z ostatnich niespełna pięciu lat życia autorki czyta się z niezwykłym spokojem, ogromnym podziwem i niesłabnącym zainteresowaniem. To prawdziwe świadectwo ostatnich lat, miesięcy, tygodni i dni, które na zawsze pozostanie w mojej pamięci. Jakkolwiek absurdalnie to zabrzmi „Do ostatnich dni” to bardzo mądra i niezwykle pogodna opowieść o walce z chorobą i umieraniu, które wyznacza kres i jednocześnie staje się początkiem czegoś nowego…

Julie była niesamowitą kobietą, po którą śmierć upomniała się aż dwa razy. Urodziła się w chińsko – wietnamskiej rodzinie podczas zimnej wojny w Wietnamie. Przyszła na świat z zaćmą wrodzoną i dopiero w wieku czterech lat dzięki operacji częściowo odzyskała wzrok po tym jak jej rodzina wyemigrowała i osiedliła się na stałe w Stanach Zjednoczonych. Pomimo stałego niedowidzenia ukończyła studia prawnicze na Harvardzie, robiła karierę w jednej ze znaczących kancelarii, wiele podróżowała po świecie i w wieku niespełna 30 lat odwiedziła już wszystkie siedem kontynentów. Potem poznała Josha, z którym stworzyła szczęśliwą rodzinę i doczekała się dwóch uroczych córeczek Mini i Isabelle. Na początku lipca 2013 roku Julie otrzymała bolesny cios od losu, który na zawsze odmienił życie jej i jej rodziny. Nowotwór jelita grubego w czwartym stadium rozwoju to był wyrok. Mimo ciągłego rozwoju medycyny, postępu w badaniach, poszerzaniu wiedzy i coraz skuteczniejszemu leczeniu ta podstępna i nieobliczalna choroba nadal pozostaje w gronie skutecznych zabójców milionów ludzi na całym świecie.
Pomimo kiepskich rokowań Julie nie skapitulowała cierpliwie poddając się kolejnym operacjom, zabiegom, chemioterapii. Konsultacje z najlepszymi lekarzami, korzystanie z nowoczesnego sprzętu, wiara, nadzieja i motywacja pozwoliły jej dzielnie znosić ból i cierpienie, aż do ostatnich dni.

Pięć lat życia z nowotworem, który milimetr po milimetrze opanowuje stopniowo całe ludzkie ciało niszcząc wszystkie bariery immunologiczne i nie pozwalając się bronić to horror, którego doświadczyła autorka i przez który przechodzą wszystkie osoby chore na raka dającego przerzuty. Zadziwiające jest to z jaką mądrością, rozwagą i spokojem Julie opowiada o swojej tragedii. Nie znaczy to oczywiście, że kobieta nie jest załamana, zdruzgotana i zszokowana wyrokiem losu. Mimo to potrafi z godnością, w sposób bardzo logiczny i przemyślany przygotować siebie i swoją rodzinę na to co nieuniknione. Pisze do nich bardzo osobiste listy, próbuje tak poukładać przyszłość, aby było im jak najłatwiej przejść przez okres żałoby i rozpocząć nowe życie bez niej – ukochanej żony, matki, córki i siostry.

„Do ostatnich dni” to bardzo osobista, niemal intymna i brutalnie szczera opowieść, która ma uświadamiać, przestrzegać, uspokajać i być świadectwem dla wszystkich zdrowych i chorych. Ogromna wrażliwość, bezgraniczna miłość, determinacja i… pogodzenie się z tym co nieuniknione bije z tych osobliwych wspomnień. W relacji Julie w zasadzie nie znajdziecie bezradności, bezsilności, chaosu, bo w walce z chorobą nie można ulegać słabościom. To nie znaczy, że takie uczucia są jej obce, ale Julie to fighterka, która musi się trzymać nawet wówczas, gdy fizycznie jest coraz słabsza i coraz bardziej wyczerpana. Każdy przeżyty kolejny miesiąc, tydzień, czy dzień to małe zwycięstwo, osobisty sukces i radość z bycia z ukochaną rodziną.

Myślę sobie, że Julie miała dużo szczęścia w swoim nieszczęściu. Żyła i mieszkała w Stanach Zjednoczonych, gdzie medycyna jest chyba na najwyższym poziomie. Miała pieniądze na dodatkowe prywatne finansowanie leczenia. Mogła podróżować pomiędzy najlepszymi klinikami onkologicznymi i poddawać się różnego rodzaju kosztownym terapiom. Obawiam się, że w Polsce leczenie na tak ogromną skalę nie byłoby możliwe. Dlatego moim zdaniem relacja autorki niestety nie przystaje do naszych realiów.

Bardzo polubiłam fragmenty dotyczące wspomnień z dzieciństwa i młodości oraz z podróży po świecie, które ubarwiają i są swego rodzaju odskocznią od smutnych traumatycznych przeżyć ostatnich dni. Myślę, że to dzięki nim możemy lepiej poznać autorkę, dostrzec w niej niezwykłą, pogodną i inteligentną osobę, która ma do przekazania całą swoją życiową mądrość.

Książka Julie Yip-Williams zaskoczyła mnie w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Nie wiem, czy osoba chorująca na nowotwór chciałaby ją czytać (ja chyba bym się nie zdecydowała), ale na pewno są to niezwykle wartościowe wspomnienia osoby, której nie ma już wśród nas. Warto po nie sięgnąć choćby z czystej ludzkiej ciekawości. Ta choroba może spotkać każdego z nas.

Za umożliwienie przeczytania książki dziękuję wydawnictwu